ای چینی لب پریده ای دل ققنوس گلو بریده ای دل
ای رفتۀ اشتباه رفته با بند کسان به چاه رفته
بازار شکسته سکۀ من
ای یوسف تکه تکۀ من
من نقش زدم بر آب کردی من ساختم و خراب کردی
سنگ تو شکست، حرمتم را بی پنجره کرد، غربتم را
مانند درختهای مرده
چون آیینه های زخم خورده
دیدم رگ و ریشه نیست در من آن شور همیشه نیست در من
دیدم کسی آشنای من نیست این شهر شلوغ جای من نیست
ناچار شدم خودم نباشم
در بند تعهدم نباشم
ناچار شدم ز چاره سازی خود را بزنم به لال بازی
تا سوز دلم نهفته ماند تنها غزلم نگفته ماند
یک عمر زبان دیگرانم
ملابنویس این و آنم
گفتند بگو فراز گفتم گفتند فرود باز گفتم
خاموشی من تعبدم بود شعری که نگفتم از خودم بود
ای باز مرا گرفته بر دوش
حسرت نفسان آتش آغوش
زخمی شده ام نمک که دارد؟ یک حنجره نی لبک که دارد؟
من گور دقیقه های سردم پاییز بدنمای دردم
ابری ام و برف دارم امروز
یک عالمه حرف دارم امروز
عقربزده بر حصیر ماندم زخمی به گذار شیر ماندم
آتش ز وجودم اقتباسی ست چشمم پی دست ناشناسی ست
دستی که نجات ایل با اوست
فرمان شکاف نیل با اوست
دستی که رسیدن بهار است دستی که پل دو انتظار استظ
ناآمدۀ همیشه در راه ای آینه دار صورتت، ماه
ای خفتۀ مخمل ترنم
شاهنشه آسمان هفتم
ای هرچه فراز در فرودت ای هرجا که سریست در سجودت
ای چشم عروس عشق مستت ای دست فرشته ها به دستت
ما کوچه نشین انتظاریم سی چله خمار در خماریم
سی چله سبوی خون کشیدیم لب بر قدح جنون کشیدیم
نا خورده و خورده مست کردیم
عمری همه دست دست کردیم
گفتیم خزان که رفت عید است پایان شب سیه سپید است
گفتیم کلید وصل صبر است خورشید دو روز پشت ابر است
دردا که زمانه بی وفا بود
از ما نشد آنچه حق ما بود
دردا فراق سر نیامد آن دست ز غیب برنیامد
از غربت آسمان بی بزل دستی نرسید، یا ابالفضل
بیغوله بسته ای ست عالم
ایوان شکسته ای ست عالم
این کوفه سرا وفا ندارد یک کوچه آشنا ندارد
خود را به حضیض گور بردن عادت شده زنده زنده مردن
نه آینه ای، نه اعتقادی
نه ابر مسافری، نه بادی
اینجا همه شکل سنگ دارند یک صورت و هفت رنگ دارند
تزویر و دروغ و مکر و حیله طاعون زده است این قبیله
مردان درون خویش مرده
شمشیرکشان زنگ خورده
مردی زر و زور داشتن نیست غیرت به غرور داشتن نیست
مرد آنکه ره بلا بگیرد هر شب تب کربلا بگیرد
مرد آنکه سرش به دار عشق است
رگ، تشنۀ ذوالفقار عشق است
یاحق . < منتظر>
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
منتظر
دلتنگتر از تمام ابرهایی که میگریند و معصومتر از تمام چشمانی که می خندند پریشان و آشفته در گذر این زمانه سرد و تاریک تو را میخوانم مولای من! سکوت در چشمان بی فروغم خانه کرده و به جستجوی تو در جادهء بی پایان انتظار قدم می گذارم و درود می فرستم بر جاده که مرا به تو می رساند...
بازدید دیروز: 5 بازدید
بازدید کل: 12078 بازدید
شناسنامه صفحه نخست پست الکترونیک پارسی بلاگ وضعیت من در یاهو